Σκύλος...ο θεραπευτής

Τους κοιταζω που παιζουν μαζι και ενα χαμογελο σχηματιζεται στα χειλη μου. Δεν περιμενα ποτε οτι θα ήμουνα εδω, οτι θα συνεβαινε σε εμενα... το μονο που ηθελα ηταν να γινω μαμα και πιστευα οτι οταν το αποφασιζαμε θα γινονταν με τον πατροπαραδοτο τροπο. Μαλιστα με τον αντρα μου διαλεγαμε και το ζωδιο του μελλοντικου παιδιου μας βασει των προτιμησεων μας... αλλα οταν εμεις οι ανθρωποι κανουμε σχεδια, ο Θεος γελαει...

Τελικα χρειαστηκε μια στρατια απο γιατρους και μια μικρη περιουσια για να γινω μαμα... και οταν τελικα εμεινα εγκυος, παρ’ολο που τα εκανα ολα «σωστα», γεννησα προωρα και οπως αποδειχθηκε αργοτερα, εχω δυο παιδακια με ειδικες αναγκες... «δυσκολιες» αν προτιματε εναν πιο... επιεικη ορο.

Δεν ξερω πως εγινε... δεν καπνιζω, δεν καπνισα ποτε, δεν πινω, δεν χρησιμοποιησα ποτε ουσιες. Ειναι απο αυτα τα πραγματα που συμβαινουν παντα σε αλλους... μονο που αυτην την φορα συνεβει σε εμενα.

Οι οροι βαριοι... ΔΕΠΥ... Αυτισμος... Εγκεφαλικη Βλαβη λογω υποξιας... και μετα ακουω τις φωνουλες τους καθως παιζουν μαζι της και σηκωνω τα ματια και το μονο που βλεπω ειναι δυο παιδια πανευτυχη να παιζουν με τον σκυλο τους, μια ηλιολουστη ημερα σε ενα καταπρασινο παρκο... και χαμογελαω.

Δεν πιστευω στις συμπτωσεις... οταν πριν 6 χρονια γονατιστη παρακαλουσα την Παναγια στην Τηνο να μου χαρισει ενα παιδακι, δεν ηταν συμπτωση που λιγες εβδομαδες μετα βρεθηκε ο γιατρος που τελικα καταφερε το ακατορθωτο, κατι που τοσοι αλλοι γιατροι επι τρια χρονια δεν ειχαν καταφερει: να συλλαβω και να κρατησω την εγκυμοσυνη...

Ετσι δεν ηταν συμπτωση οταν μετα απο χρονια θεραπειας, η παιδοψυχιατρος στο Σισμανογλειο προτεινε εναν σκυλο ως θεραπεια για τον Γιαννη, τον αυτιστικο γιο μου και για τον Κωνσταντινο που εχει ΔΕΠΥ.

Δεν ηθελα καν σπρωξιμο. Λαχαρουσα και εγω παρα πολυ εναν σκυλο καθως ήμουνα μαθημενη ετσι απο μικρη, μην εχοντας σκυλο μονο τα τελευταια 9 χρονια που παντρευτηκα, τον οχι και τοσο φανατικα φιλοζωο συζυγο μου.

Τα επιχειρηματα του ηταν σαφως λογικα... μεσα στο 70 τ.μ. διαμερισμα, με δυο μικρα παιδια και εναν γατο, που θα εβρισκα τον χρονο για εναν σκυλο;

Αρχισα να διαβαζω μανιωδως για τους σκυλους ως θεραπευτες, τα αρθρα αποκλειστικα απο το εξωτερικο γιατι στην Ελλαδα ΚΑΙ σε αυτο ειμαστε πισω. Εκει που οι σκυλοι ειναι

ευρεως διαδεδομενοι σαν οδηγοι τυφλων, βοηθοι ατομων με αναπηριες, συντροφια αυτιστικων παιδιων, στην Ελλαδα υπαρχει ενας μονο (απο οσο γνωριζω) σκυλος οδηγος τυφλων και κανενας σκυλος θεραπειας...

Διαβαζοντας την βιβλιογραφια ειχα πειστει... χρειαζομασταν εναν σκυλο και η αληθεια ειναι οτι οι λογοι ηταν και εγωιστικοι... περαν των παιδιων που θα οφελουνταν, ηθελα ΕΓΩ εναν σκυλο, αποζητουσα την συντροφια και την αμοιβαια αγαπη γιατι καλος ο γατος αλλα η αληθεια ειναι οτι συντροφος δεν ειναι.

Ψαχνοντας κατεληξα οτι η καταλληλη ρατσα για εμας ηταν τα Λαμπραντορ ή τα Γκολντεν Ρητριβερ, και τα δυο πολυ δημοφιλεις ρατσες οικογενειακων σκυλων παγκοσμιως. Που ομως θα εβρισκα αυτον τον εναν και μοναδικο σκυλο που θα συντροφευε τα παιδια μου;

Δεν ηταν τυχαιο οταν μια κοπελα μου προτεινε το Palmhill, ενα εκτροφειο οχι μακρια απο το σπιτι μας και επειδη δεν υπαρχουν συμπτωσεις, οταν εξηγησα στον κυριο που σηκωσε το τηλεφωνο τι ακριβως ψαχνω, αθελα μου εβαλα σε κινηση μια σειρα πραγματων... γιατι δεν το ηξερα ακομα αλλα ο σκυλος που εψαχνα, εκεινος που θα ταιριαζε τοσο τελεια στην ζωη μας, σαν ενα κομματι παζλ, υπηρχε ηδη και μας περιμενε καρτερικα... ακομα και αν εκεινη δεν το ηξερε ακομα.

Οι Κινεζοι λενε οτι υπαρχει μια κοκκινη κλωστη που ενωνει δυο ατομα που προκειται να συναντηθουν. Μια κοκκινη κλωστη που δεν σπαει και δεν μπερδευεται και εκτεινεται μεσα απο τον χρονο και τον χωρο... ετσι ενιωσα οταν μου εφεραν την Πανδωρα για πρωτη φορα...

Ηταν ενα μειγμα ενθουσιασμου αλλα και φοβου... "Εισαι εσυ το σκυλι που εψαχνα ολους αυτους τους μηνες?" αναρρωτιομουν... Τοσους μηνες ειχα καταστρωσει το τελειο σχεδιο... θα εβρισκα το καταλληλο σκυλι και υστερα τον καταλληλο εκπαιδευτη και θα «εφτιαχνα» τον σκυλο που χρειαζονταν ο γιος μου.

Οπως ηρθαν τα πραγματα, τελικα δεν χρειαστηκε. Η Πανδωρα ηταν ακριβως αυτο που εψαχνα, ακομα και αν δεν μπορουσα να το πω με λογια. Βλεποντας την για πρωτη φορα, ειχα αναμεικτα συναισθηματα. Τι θα γινονταν αν κατι δεν πηγαινε καλα? Ήμουνα ετοιμη να μπω ξανα στο παιχνιδι/ευθυνη «σκυλος»? Ηξερα οτι τα παιδια μου ειναι ακομα πολυ μικρα για να μπορεσουν να με βοηθησουν με την καθημερινη φροντιδα που χρειαζεται ενα σκυλι, οποτε ολο το βαρος θα επεφτε επανω μου... και πιστεψτε με σαν μαμα διδυμων και μαλιστα με ειδικες αναγκες, το βαρος στους ωμους μου ηταν ηδη μεγαλο...

Τα παιδια μου παλι, κανεναν ενδιασμο δεν ειχαν... ηταν ερωτας με την πρωτη ματια! Οταν ειπα στον Κωνσταντινο οτι οπως συζητουσαμε ολη την εβδομαδα, δεν θα παιρναμε την Πανδωρα σπιτι εκεινη την ημερα, εκεινος αρχισε να κλαιει με λυγμους... και η Πανδωρα εκανε κατι που διελυσε οποιον ενδιασμο ειχα... σηκωθηκε και εγλυψε τα δακρυα του γιου μου.
Η Πανδωρα ειναι μαζι μας μολις 3 εβδομαδες αλλα με εναν περιεργο τροπο ειναι σαν να ηταν μαζι μας απο παντα. Ειναι ενα απιστευτο σκυλι, με τοση καλοσυνη και υπομονη που δεν πιστευα οτι υπαρχει. Ταυτοχρονα με την σοβαροτητα της ομως, κουβαλαει μεσα της μια καρδια κουταβιου. Μεσα σε τρεις εβδομαδες εχω δει αλλαγες στα παιδια μου που δεν ειχα δει ουτε μετα απο 2 ½ χρονια εντατικων θεραπειων.

Ο Γιαννης, που λογω των κινητικων του προβληματων, δεν ετρεχε, τωρα τρεχει να προφτασει την Πανδωρα. Οπου και να παμε, ζηταει να ερθει μαζι μας και ο σκυλος! Ο Γιαννης λογω του αυτισμου του, δεν δενεται με ανθρωπους ... δεν τους καταλαβαινει. Πηγε 3 χρονων για να με αγκαλιασει και 4αρων για να μου πει «σ’αγαπω». Ομως με την Πανδωρα επικοινωνει... την καταλαβαινει και τον καταλαβαινει. Το βραδυ, ξαπλωνει διπλα του μεχρι να κοιμηθει και ετσι δεν εχει πια εφιαλτες.

Τα αισθητηριακα του εχουν βελτιωθει μεσα απο την συχνη επαφη με το τριχωμα του ζωου και εχει βρει επιτελους ενα θεμα συζητησης με τους συνομιληκους του!! Οι πορτες του κοινωνικου περιγυρου ανοιγουν για τον Γιαννη και της ανοιγει η Πανδωρα. Στο παρκο τα παιδακια ρωτανε, ο Γιαννης απαντα και υστερα παιζουν ολοι μαζι. Βλεπετε η Πανδωρα λατρευει τα παδια, απλα τα λατρευει!! Οταν βλεπει παιδι, χαμογελαει η φατσα της, ομως ειναι καλα εκπαιδευμενη και ξερει να κρατησει την αποσταση της μεχρι το παιδι να ερθει σε αυτην. Μενω με το στομα ανοιχτο οταν συνειδητοποιω ποσο εξυπνη και ευαισθητη ειναι, σαν μεντιουμ για παιδια ενα πραγμα.

Η Πανδωρα ηρεμει τον Γιαννη οταν αλλαζει η διαθεση του, οι επιθετικες του τασεις εχουν μειωθει. Οταν παιζουν στο σπιτι, η Πανδωρα ξαπλωνει διπλα τους και τους παρατηρει και για εναν παραξενο λογο, μενουν και οι δυο συγκεντρωμενοι στο παιχνιδι τους περισσοτερη ωρα.
Επισης δενοντας τον Γιαννη και την Πανδωρα μαζι, δεν βγαινει πια στον δρομο οταν ειμαστε εξω.
Δημιουργωντας αυτη την σχεση με τον σκυλο του, ο Γιαννης δημιουργει μια σχεση και με τον κοσμο μας. Τα ατομα με αυτισμο δεν βιωνουν τον κοσμο οπως τον βιωνουμε εμεις. Μπορει εξωτερικα και με την πρωτη ματια ο Γιαννης να μοιαζει σαν τα αλλα παιδια αλλα αν περασετε λιγο χρονο μαζι του, θα διαπιστωσετε οτι δεν ειναι.Ο Γιαννης δεν εχει καμια αισθηση του κινδυνου. Ευκολα χανεται και δεν μας αναζητα. Επισης δεν εχει αισθηση των οριων και των κανονων, κατι που ενα «φυσιολογικο» παιδι εχει καταλαβει απο μικρη ηλικια. Δενοντας τον Γιαννη στην Πανδωρα, παμε παντου με

ασφαλεια καθοτι ο Γιαννης μπορει να φυγει απο το χερι καποιου ενηλικου αλλα οχι να λυθει απο τον σκυλο.

Η σχεση μεταξυ τους φαινεται να ειναι πιο κατανοητη και για τους δυο, πολυ πιο βατη απο οτι η σχεση του με τους ενηλικες ή ακομα και τους συνομιληκους του. Καταλαβαινουν ο ενας τον αλλον. Για πρωτη φορα ειναι υπευθυνος για καποιον και αισθανεται περηφανος που τα καταφερνει και αισθανεται μεγαλη χαρα οταν η Πανδωρα τον επιβραβευει με τον τροπο της.

Τα ξεσπασματα θυμου του εχουν μειωθει κατα πολυ αλλα και οταν φωναξει, κατι απιστευτο συμβαινει: η Πανδωρα μπαινει μπροστα του και ή του γαυγιζει σιγανα ή κολλαει το σωματ της επανω του και ο Γιαννης ηρεμει!!

Ο δε Κωνσταντινος που εχει απιστευτη ενεργεια λογω της ΔΕΠΥ, τρεχει με την Πανδωρα μεχρι εξαντλησεως τα απογευματα στο παρκο. Ταυτοχρονα μαθαινω στα παιδια μου το μεγαλυτερο μαθημα, σεβασμο στα ζωα που ειναι συνοδοιποροι μας στην ζωη.

Τελος εγω επιτελους βρηκα αυτο που αναζητουσα: το φιλαρακι μου. Οι βολτες μου με την Πανδωρα ειναι ακρως θεραπευτικες και οταν ειμαι στρεσσαρισμενη, και εκεινη ακουμπαει την μουσουδα της στο γονατο μου ή μου φερνει το παιχνιδι της, αισθανομαι πολυ καλυτερα. Οταν πηγαινουμε για δουλεια, εκεινη καθεται στα ποδια μου και δεν αισθανομαι μονη με την μαλλιαρη παρεουλα μου!

Στο σχολειο των παιδιων η Πανδωρα ειναι η μασκοτ και εκεινη υπομονετικα αφηνει ολα τα παιδια να την χαιδεψουν. Στην θεραπεια περιμενει υπομονετικα μαζι μου να τελιωσουν τα παιδια και εκεινα επιτελους πηγανουν χωρις κλαματα γιατι ξερουν οτι μετα την θεραπεια, θα παμε στην κοντινη εκκλησια για να παιξουν ολοι μαζι με τον Ρουντυ, το σκυλι του επιστατη.

Οσα διαβασα για τους σκυλους θεραπευτες ειναι αληθεια. Δεν χρειζονταν τελικα καμια εκπαιδευση για να κανει η Πανδωρα την δουλεια της. Το μονο που χρειαζονταν ηταν η τεραστια καρδια της!
Το χαμογελο των παιδιων μου, που απλωνεται στα προσωπα τους και τα φωτιζει σαν τον ηλιο, το οφειλω οχι σε ακριβοπληρωμενους ειδικους, αλλα σε ενα μαυρο, μαλλιαρο και εννιοτε σαλιαρικο πλασμα με αστειρευτη υπομονη, διαθεση για παιχνιδια και αγκαλιες και προπαντων, μεγαλη, τεραστια καρδια.

Δεν εχω λογια να ευχαριστησω το Palmhill για την παραχωρηση αυτου του εκπληκτικου σκυλου. Αλλαξατε την ζωη δυο παιδιων και φερατε ενα χαμογελο στα χειλη τους και γιαυτο θα σας ειμαι υποχρεη. Να ξερετε οτι την φροντιζουμε σαν μελος της οικογενειας και θα φροντισουμε να εχει μια υπεροχη ζωη κοντα μας.

Ο Θεος να σας εχει καλα,
Τ.Κ

Πηγή noesi.gr