Κυνήγι

Τον τελευταίο καιρό έχουν αρχίσει να ακούγονται πολλές φωνές διαμαρτυρίας για το κυνήγι. Καθώς η ιδέα της οικολογίας εξαπλώνεται όλο και περισσότερο, οι προσπάθειες για τη σωτηρία της άγριας φύσης γίνονται όλο και πιο έκδηλες.

Το κυνήγι, παρουσιαζόμενο σαν «άθλημα» ή σαν «ψυχαγωγία», συντελεί σε έναν πολύ διαβρωτικό τρόπο στη διατήρηση και ανάπτυξη της επιθετικότητας και της βίας ανάμεσα στους ανθρώπους. Είναι το νόμιμο μέσο εξοικείωσής μας με τις κυρίαρχες λειτουργίες του κοινωνικού συστήματος: την ανισότητα, τον ανταγωνισμό, το δόλο, την καταστροφικότητα, τη σπατάλη και την εκμετάλλευση ανθρώπων και φύσης.

Υπάρχουν δύο κυρίως λόγοι για τους οποίους θα πρέπει να είμαστε ενάντια στο κυνήγι.

Ο πρώτος είναι καθαρά οικολογικός και αφορά τη μείωση των πληθυσμών των ζώων και των πουλιών. Η μείωση των ατόμων ενός φυσικού πληθυσμού κάποιου είδους και ειδικά αν αυτά τα άτομα είναι αναπαραγωγικά και η μείωση δεν αντισταθμίζεται με μια αύξηση της γεννητικότητας ή με μια μείωση της θνησιμότητας, μπορεί να οδηγήσει το συγκεκριμένο είδος στην εξαφάνιση ή τη σπανιότητα. Και μαζί με τη δομική αυτή αλλαγή να επέλθει διαταραχή των οικοσυστημάτων και των πληθυσμών και άλλων ειδών που εξαρτώνται άμεσα ή έμμεσα από το συγκεκριμένο είδος.

Ο δεύτερος είναι ηθικής τάξης, φιλοζωϊκός και σχετίζεται με το δικαίωμα στη ζωή και με τη διαπίστωση ότι ο θάνατος ενός ζώου, όπως και ενός ανθρώπου,συνοδεύεται από πόνο. Ένας διαχωρισμός όμως ανάμεσα σε αυτούς τους δυο λόγους, του τύπου, ο πρώτος είναι επιστημονικός και ο δεύτερος ηθικός-συναισθημα­τικός, θα ήταν εντελώς αυθαίρετος. Γιατί μια επιστημονική προσέγγιση θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε ένα ηθικού τύπου επιχείρημα και αντιστρόφως.