Μπορεί να έχουμε χάσει εμείς τον Παράδεισο,εκείνος όμως όχι...

Απόσπασμα από το βιβλίο του Κάρολ Μπένζαμιν :

Αν καταλαβαίνετε , τι χρειάζεται και πώς σκέπτεται , τότε θα μπορείτε να χαίρεστε τη συντροφιά του ακόμη περισσότερο , γνωρίζοντας πως είναι αυτό που είναι , ένας σκύλος.Ακόμη κι αν του φορέσετε παλτό , ή μποτάκια για τη βροχή ,πάλι σκύλος μένει.Είτε κουρεμένος , είτε στολισμένος και μπανιαρισμένος ,μένει πάντα πάντα παιδί της φύσης.Και πάλι ζει σύμφωνα με τα ένστικτά του ,΄όχι σύμφωνα με τον οδηγό της καλής συμπεριφοράς.Ούτε διαβάζει ποτέ άρθρα των ψυχολόγων στις εφημερίδες για να μάθει,πώς να ανταποκρίνεται ή να αντιδρά.Αν και οι τρόποι του στο τραπέζι είναι πραγματικό σκάνδαλο ,αν και είναι ικανός να ζευγαρώσει ή να ουρήσει μπροστά σ’όλους τους γείτονές σας , είναι ωστόσο ακριβώς , ό,τι χρειαζόμαστε στη μηχανοποιημένη , πλαστικοποιημένη αυτοματοποιημένη αποχή μας :Δεν είναι παρά ένας σκύλος.Μπορεί να σας αποκαλύψει έναν ολόκληρο κόσμο αισθημάτων με το μαλακό,ευγενικό του βλέμμα.Δε γυρνάει να κοιτάξει αλλού,όταν τα μάτια του είναι γεμάτα αγάπη.Δεν ντρέπεται γι’αυτό.Μπορεί να έχουμε χάσει εμείς τον Παράδεισο , εκείνος όμως όχι.

Εμείς οι άνθρωποι ,ίσως να χάσαμε κάμποσο βάρος και κάμποσο τρίχωμα από την παλαιά εποχή των σπηλαίων.Τα ρούχα μας έγιναν πιο όμορφα , οι τρόποι μας στο τραπέζι βελτιώθηκαν , οι κατοικίες μας έγιναν μόνιμες και μερικοί από μας δεν πετούμε πια πέτρες ,όταν είμαστε θυμωμένοι ή ερωτευμένοι ,γύρω στη φωτιά όμως, το σκυλί γυρνάει ακόμα για να ζητιανεύει κομμάτια κρέας ή κόκαλα.Μέσα στους αιώνες , δεν έχει αλλάξει.Προσπαθούμε ακόμη να το καταλάβουμε , ώστε να μπορέσουμε έτσι να καταλάβουμε καλύτερα τους εαυτούς μας.Οι δεσμοί μας με αυτά τα ζώα προχωρούν πολύ βαθιά.Μας κρατούν με τρόπο σίγουρο και υπέροχο σ’επαφή με τη γη από την οποία ξεπηδήσαμε,στην οποία ανήκουμε και στην οποία σίγουρα μια μέρα θα ξαναγυρίσουμε.