Υπάρχουν πολλά προγράμματα κατοικίδιων στις φυλακές σε χώρες όπως ο Καναδάς, οι ΗΠΑ, η Αγγλία, η Σκωτία, η Αυστραλία και η Νότιος Αφρική. Στον Καναδά, υπάρχει ενεργό ένα πρόγραμμα ΘΔΖ στο Ίδρυμα για Γυναίκες Nova στο Truro, στη Nova Scotia και ένα άλλο πρόγραμμα να επανεφαρμοστεί στο Σωφρονιστικό Κέντρο για Γυναίκες Burnaby. Στο Nova, το πρόγραμμα Pawsitive Directions στόχο έχει να εισάγει τις γυναίκες τροφίμους στις βασικές αρχές διαχείρισης και εκπαίδευσης των σκύλων (Logan, 1996). Επίσης, από το 1992, το Σωφρονιστικό Κέντρο για Γυναίκες Burnaby στη Βρετανική Κολούμπια έχει ένα πρόγραμμα με σκυλιά. Πρόσφατα αναθεωρήθηκε και τροποποιήθηκε με σκοπό την επανεφαρμογή του προγράμματος σε αυτό το ίδρυμα.
Τα είδη των ζώων που χρησιμοποιούνται και οι μορφές του προγράμματος ποικίλλουν ευρέως. Μεταξύ των ζώων που χρησιμοποιούνται είναι ποντίκια, ινδικά χοιρίδια, πουλιά, ψάρια, άλογα, γάτες και σκύλοι, ζώα φάρμας, άγρια ζώα, οικόσιτα ζώα και εξωτικά ζώα – ωστόσο, οι σκύλοι είναι τα πιο δημοφιλή. Τα κατοικίδια προσφέρουν ανιδιοτελή αγάπη και αποδοχή, προσφέρουν άμεση τρυφερότητα και άσβεστη πίστη (Cusack, 1988). Οι παραβάτες του νόμου συχνά αισθάνονται μοναξιά ως αποτέλεσμα της φυλάκισης και τα ζώα έχει αποδειχτεί ότι μειώνουν σημαντικά τα συναισθήματα απομόνωσης και σύγχυσης (Moneymaker and Strimple, 1991).Μερικές φυλακές ιδρύουν το πρόγραμμα για το αποκλειστικό όφελος των τροφίμων (π.χ. το
πρόγραμμα PAL στο Λόρτον, Βιρτζίνια) ενώ άλλες το εφαρμόζουν με έναν επιπλέον στόχο να σώσουν τα ανεπιθύμητα ζώα (π.χ. πρόγραμμα Friends for Folks στο Lexington, Oklahoma).
Σε διάφορες φυλακές λοιπόν στο εξωτερικό πραγματοποιούνται εδώ και χρόνια διάφορα προγράμματα εναλλακτικής θεραπείας μέσω ζώων ,προγράμματα επισκέψεων,προγράμματα επανένταξης των άγριων ζώων στην άγρια φύση,προγράμματα φροντίδας εκτρεφόμενων ζώων,προγράμματα κατοικιδίων,προγράμματα κοινονικοποίησης ζώων βοήθειας,προγράμματα επαγγελματικών υπηρεσιών και υπηρεσιών προς την κοινότητα.Μέσα απ’όλα αυτά τα προγράμματα οφελούνται και οι τρόφιμοι των σωφρονιστικών ιδρυμάτων αλλά και τα ζώα.
Ένα από τα πιο ισχυρά παραδείγματα των οφελών ενός ΘΔΖ προγράμματος μπορεί να βρεθεί στο Κέντρο Oakwood Forensic (πριν γνωστό ως Lima State Hospital for the Criminally Insane – Κρατικό Νοσοκομείο Lima για τους Εγκληματικά Φρενοβλαβείς), που βρίσκεται στο Lima, στο Ohio. Ο David R. Lee, ψυχιατρικός κοινωνικός λειτουργός στο ίδρυμα, άρχισε το πρόγραμμα το 1975: «Μια μέρα πριν από 8 χρόνια, ανακαλύψαμε ότι ένας ασθενής είχε βρει ένα πληγωμένο σπουργίτι στη μεγάλη αυλή της φυλακής και είχε κουβαλήσει το μικρό πουλί σε μια πτέρυγα που φιλοξενούσε τους ασθενείς του νοσοκομείου που αντιμετώπιζαν βαρύτερες καταστάσεις κατάθλιψης και μη επικοινωνίας. Παρόλο που δεν επιτρεπόταν στις πτέρυγες τότε καμία μορφή άγριας ζωής ή ακόμη και φυτά, οι θεράποντες υπάλληλοι και οι ασθενείς έλαβαν μέρος στη συνωμοσία να κρατήσουν το πουλί άσχετα από τους κανονισμούς. Οι ασθενείς υιοθέτησαν το πουλί και τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Οι μελαγχολικοί άντρες και αυτοί που δεν μιλούσαν, άρχισαν να πιάνουν έντομα για το μικρό σπουργίτι και να το φροντίζουν. Για πρώτη φορά σε αυτή την πτέρυγα για τους βαριά διαταραγμένους, οι ασθενείς άρχισαν να ενεργούν ως ομάδα και να έρχονται σε επαφή ανοιχτά με το προσωπικό» (Lee, 1983). Μια συγκριτική μελέτη μεταξύ δυο πτερύγων, πανομοιότυπων, εκτός του ότι η μία είχε κατοικίδια και η άλλη όχι, έδειξαν στατιστικά αυτό που το προσωπικό ήδη γνώριζε. Ο αριθμός φαρμάκων στην πτέρυγα χωρίς κατοικίδια ήταν διπλάσιος, καθώς και τα συμπτώματα βίας και αποπειρών αυτοκτονίας» (Lee, 1983).
Θα ήθελα εδώ να αναφερθώ στην προσωπική μου εμπείρια στις Κεντρικές Κλειστές Φυλάκες Γυναικών Κορυδαλλού όταν βρισκόμουν εκεί για να πραγματοποιήσω την 6μηνιαία πρακτική μου άσκηση.Εκεί λοιπόν είδα γυναίκες που φρόντιζαν αδέσποτες γάτες ,έρχονταν σ’επαφή μαζί τους , τις χάιδευαν και τις τάιζαν.Αυτή η εικόνα αρχικά με εξέπληξε σιγά σιγά όμως χαμογελούσα κάθε φορά που έβλεπα τις τροφίμους εκεί να δίνουν και να παίρνουν αγάπη απτις τετράποδες φίλες τους.Αυτό βέβαια ήταν ένα τυχαίο γεγονός και δεν γίνονταν συστηματικά θα μπορούσε όμως κάποια στιγμή να γίνει κι εδώ στην Ελλάδα όπως γίνεται και σε πολλές Χώρες στο εξωτερικό.Η αλήθεια είναι ότι απευθύνθηκα σε υπεύθυνους εκεί ενημερώνοντας τους σχετικά με το pet therapy και δίνοντας τους ιδέες για το πώς θα μπορούσε να εφαρμοστεί σαυτόν τον χώρο,όμως δυστυχώς δεν υπέστει εφικτό να δρομολογηθεί ένα τέτοιου είδους πρόγραμμα.
Τα είδη των ζώων που χρησιμοποιούνται και οι μορφές του προγράμματος ποικίλλουν ευρέως. Μεταξύ των ζώων που χρησιμοποιούνται είναι ποντίκια, ινδικά χοιρίδια, πουλιά, ψάρια, άλογα, γάτες και σκύλοι, ζώα φάρμας, άγρια ζώα, οικόσιτα ζώα και εξωτικά ζώα – ωστόσο, οι σκύλοι είναι τα πιο δημοφιλή. Τα κατοικίδια προσφέρουν ανιδιοτελή αγάπη και αποδοχή, προσφέρουν άμεση τρυφερότητα και άσβεστη πίστη (Cusack, 1988). Οι παραβάτες του νόμου συχνά αισθάνονται μοναξιά ως αποτέλεσμα της φυλάκισης και τα ζώα έχει αποδειχτεί ότι μειώνουν σημαντικά τα συναισθήματα απομόνωσης και σύγχυσης (Moneymaker and Strimple, 1991).Μερικές φυλακές ιδρύουν το πρόγραμμα για το αποκλειστικό όφελος των τροφίμων (π.χ. το
πρόγραμμα PAL στο Λόρτον, Βιρτζίνια) ενώ άλλες το εφαρμόζουν με έναν επιπλέον στόχο να σώσουν τα ανεπιθύμητα ζώα (π.χ. πρόγραμμα Friends for Folks στο Lexington, Oklahoma).
Σε διάφορες φυλακές λοιπόν στο εξωτερικό πραγματοποιούνται εδώ και χρόνια διάφορα προγράμματα εναλλακτικής θεραπείας μέσω ζώων ,προγράμματα επισκέψεων,προγράμματα επανένταξης των άγριων ζώων στην άγρια φύση,προγράμματα φροντίδας εκτρεφόμενων ζώων,προγράμματα κατοικιδίων,προγράμματα κοινονικοποίησης ζώων βοήθειας,προγράμματα επαγγελματικών υπηρεσιών και υπηρεσιών προς την κοινότητα.Μέσα απ’όλα αυτά τα προγράμματα οφελούνται και οι τρόφιμοι των σωφρονιστικών ιδρυμάτων αλλά και τα ζώα.
Ένα από τα πιο ισχυρά παραδείγματα των οφελών ενός ΘΔΖ προγράμματος μπορεί να βρεθεί στο Κέντρο Oakwood Forensic (πριν γνωστό ως Lima State Hospital for the Criminally Insane – Κρατικό Νοσοκομείο Lima για τους Εγκληματικά Φρενοβλαβείς), που βρίσκεται στο Lima, στο Ohio. Ο David R. Lee, ψυχιατρικός κοινωνικός λειτουργός στο ίδρυμα, άρχισε το πρόγραμμα το 1975: «Μια μέρα πριν από 8 χρόνια, ανακαλύψαμε ότι ένας ασθενής είχε βρει ένα πληγωμένο σπουργίτι στη μεγάλη αυλή της φυλακής και είχε κουβαλήσει το μικρό πουλί σε μια πτέρυγα που φιλοξενούσε τους ασθενείς του νοσοκομείου που αντιμετώπιζαν βαρύτερες καταστάσεις κατάθλιψης και μη επικοινωνίας. Παρόλο που δεν επιτρεπόταν στις πτέρυγες τότε καμία μορφή άγριας ζωής ή ακόμη και φυτά, οι θεράποντες υπάλληλοι και οι ασθενείς έλαβαν μέρος στη συνωμοσία να κρατήσουν το πουλί άσχετα από τους κανονισμούς. Οι ασθενείς υιοθέτησαν το πουλί και τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Οι μελαγχολικοί άντρες και αυτοί που δεν μιλούσαν, άρχισαν να πιάνουν έντομα για το μικρό σπουργίτι και να το φροντίζουν. Για πρώτη φορά σε αυτή την πτέρυγα για τους βαριά διαταραγμένους, οι ασθενείς άρχισαν να ενεργούν ως ομάδα και να έρχονται σε επαφή ανοιχτά με το προσωπικό» (Lee, 1983). Μια συγκριτική μελέτη μεταξύ δυο πτερύγων, πανομοιότυπων, εκτός του ότι η μία είχε κατοικίδια και η άλλη όχι, έδειξαν στατιστικά αυτό που το προσωπικό ήδη γνώριζε. Ο αριθμός φαρμάκων στην πτέρυγα χωρίς κατοικίδια ήταν διπλάσιος, καθώς και τα συμπτώματα βίας και αποπειρών αυτοκτονίας» (Lee, 1983).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου